Szkoła Podstawowa nr 3 im. Armii Krajowej w Sandomierzu

I miejsce Maciej Trzciński klasa 7a
,,Pomagam”
Pamiętam, jak byłem mały,
ktoś łzy mi z twarzy ścierał,
gdy ogromny smutek,
serce mi rozdzierał.
I jak w butach sznurówki wiązał,
bo sam nie potrafiłem
i plaster jak naklejał,
gdy w palec się zraniłem.

Gdy nieporadny jeszcze,
ciągle się przewracałem,
podawał mi swą dłoń,
a ja szybciutko wstawałem.
Tak, wszystko to pamiętam,
choć nie były to moje najlepsze chwile.
Więc dlaczego dzisiaj
wspominam je tak mile?

Wiem! Bo czułem czyjąś pomoc
i czyjeś dobre serce,
a w dłoniach i na twarzy czyjeś pomocne ręce.
Też chcę, by moje dłonie
ktoś tak mile wspominał.
Stąd staram się pomagać,
potrzebujących nie mijam.
Trzymam za rękę chłopca,
co zgubił się w markecie,
pomagam nieść zakupy siwej, starszej kobiecie.
Wypuszczam na powietrze
biedronkę siedzącą mi na dłoni,
podlewam więdnący kwiatek,
by go przed śmiercią obronić.

Czy moje ciepłe dłonie
ktoś kiedyś wspomni mile?
Może… Lecz to nieważne…
Pomagam. I tyle.

II miejsce Klaudia Grzesik klasa 5a

III miejsce Lena Dumin klasa 6a

"Do Każdego"

Złamane skrzydło ,bity pies,
to wszystko boli, czy wiesz?
Jeśli jakiemuś zwierzęciu coś zagraża,
zabieram je do weterynarza.
Czy to był wypadek ,czy przypadek,
Czy to mały, czy duży pies,
każdemu pomoc wskazana jest.

Obchodzi mnie każde zwierzę,
choćby to były nietoperze lub jeże.
Nie mów ,że nie możesz pomóc ,nie masz jak,
bo każdy z nas, może pomóc nawet idąc przez las,
Czy każdy z nas jest wystarczająco empatyczny?
Nawet jeśli zawsze wydaje się sympatyczny?

Nawet epoka internetu
nie zrobi z nas idealnego kompletu…
Epoka atomu,
nie służy nikomu.

Jeśli zaczniesz współczuć i pomagać,
Z życiem nie będziesz się zmagać.
Bądźmy dla siebie empatyczni;
Bo pomóc trzeba każdemu,
nawet nieznajomemu.
Odnośmy się do siebie z szacunkiem,
Nie tylko do cioci z wujkiem,

Pomóc ,współczuć trzeba zawsze i wszędzie,
niechaj twoją zasadą życiową to będzie.

III miejsce ex aequo Julia Mierzwa klasa 6a

Nie mijam głodnego człowieka,
chociaż od łez mokra powieka.
Nie mijam chorego stworzenia,
choć słabo się robi od samego patrzenia.
Nie mijam samotnej staruszki,
która z chodnika zbiera okruszki.
Nie mijam spragnionej istoty,
Chociaż mogą być przez to kłopoty.
Życie to cenny dar,
w którym panuje ciągły gwar.
Zatem troszczę się o każdego,
O starego i młodego.
Bo przyjdzie też czas na Ciebie
I poczujesz się jak w niebie,
Gdy pomocną dłoń ktoś poda
I z serca ucieknie trwoga.
Nie mijaj zatem nikogo
I nie traktuj go wrogo.

Wyróżnienie Anna Góralska klasa7a

„Prawdziwe spojrzenie’’
Czy czujesz radość ciepła wiosennych promieni,
muśnięcie twarzy letnim, południowym wiatrem?
Czy słyszysz trzepot skrzydeł motyla na bratku?
Jakie to jest bliskie, ulotne i piękne.

Zagubiony w wirtualnym, nieuchwytnym świecie,
gonisz wciąż do przodu niewidocznej mety.
Zatopiony w sobie, nie widzisz człowieka,
który właśnie twojej potrzebuje ręki.
Czy słyszysz głos starca przejęty wspomnieniem,
spleciony z bezbronnym gaworzeniem dziecka?
Szybki bieg pokoleń, ten może uchwycić,
kto ceni życie każde i to, co ono niesie.
Mijam co dzień twarze, zwrócone w dal spojrzenia.
Myśli rozbiegane ciągną już kolejne
Niespokojne myśli dręczone pytaniem:

„Czy w czasach dobrobytu, rozwoju i szczęścia,
będzie moment, by serdecznie spojrzeć na człowieka?”

Antoni Drobiazg klasa 6a

„Nie mijam”
Omijam ludzi krzywdzących zwierzęta,
lecz wcześniej ich ostro piętnuję.
Głaz w piersi mają
zamiast czułego serca,
płaczę nad nimi,
i bardzo współczuję.
Nie mijam żebraków proszących o datek,
i dzieci roniących łez strugi.
Proszę, bądźmy dla siebie dobrzy,
by nasz żywot był spokojny i długi.

Idąc przez życie nie omijam nikogo,
żadnego człowieka,
nawet psa z kulawą nogą.
Staram się, idąc wszystkich zauważyć,
o miłych rzeczach,
lubię też często pomarzyć.
A każde marzenie spełnić się może
tylko trzeba uważać,
by nie minąć się w drodze.

Ewa Przybyłek klasa 6a

Kartka z pamiętnika
sobota 2021
Rano mama poprosiła mnie, żebym wyszła z psem i wyrzuciła śmieci. Schodząc po schodach na parterze swojego bloku, usłyszałam płacz dziecka. Zdziwiłam się, ponieważ nikt z mieszkających tu sąsiadów nie posiada niemowlęcia. Jakie było moje zdziwienie, gdy zobaczyłam przy drzwiach wejściowych do klatki malutkiego, biało- czarnego, kotka. Miał może około miesiąca. Skąd się tam wziął? Pewnie ktoś go tu podrzucił, pomyślałam. Mój piesek zaczął go obwąchiwać i lizać, kotek bardzo się wystraszył. Wzięłam go na ręce i poszłam szybko wyrzucić śmieci. Do domu wróciłam z psem i kotem. Biedny, cały czas płakał. Mama owinęła go w kocyk, żeby się zagrzał i dopiero wtedy się uspokoił. Przygotowałyśmy mu ciepłe mleko, kiedy je wypił, usnął. W południe zabrałyśmy kotka do weterynarza, tam zajęto się nim, podano mu kroplówkę z witaminami i minerałami. Weterynarz powiedziała, że kolejnej nocy na mrozie kotek by nie przeżył, założyła mu kartę pacjenta i pogratulowała uratowania maleństwa. W ten oto sposób zyskałam kolejnego domownika i najlepszego przyjaciela Mój piesek też go zaakceptował, a ja cieszę się bardzo ,że uratowałam życie biednemu stworzeniu.